Ένα χαμόγελο στα χείλη είναι μια φλόγα στην καρδιά..... δώστε το σε όλους και ας καεί όλη η πλάση...
A smile in the lips is a flame in the heart ..... Give it to everyone and let's burn all the nature ...
George Tsiplakis
Κι εσυ ρωτούσες επίτονα εμφατικά μ' ερωτηματικά τι απόγινε εκείνος ο έρωτας, που μύριζε γαρύφαλο και δυόσμο σε χρώμα γκριζοπράσινο σμιχτής αιθέριας καντσονέτας. Κι ειχε τα χερια απλωμένα στον ουρανό με μαλλιά ξέμπλεγα αέρινα, που ανέμιζαν απερίσκεφτα στη μανία του σβελτοκράχτη αγέρα.
Φορούσε ενα πιαστράκι απο κορδέλλα σκούρα μπλε στου ήλιου τ' ακάνθινο στεφάνι κι άνθιζε η άνοιξη μαζί με της σαιτιάς το χρυσοπράσινο βλέμα σαν τό' ριχνε στ' αλώνισμα των θεριστών τη μέρα. Προτού στην προκυμαία η αλαφροίσκιωτη μορφή φανεί ο ήλιος με τ' ανθόνερο έρανε και λύτρωνε απ' τις φροντίδες σωρούς απο μύρια βότσαλα . Κι ύστερα με τις πολυάχτιδες ριπές το πέλαγος λίαινε το στιλπνό χαλί να γίνει και να πατούν απάνω του του έρωτα οι φρούδες ψεύτικες ελπίδες. Προτού φουσκώσει η θάλασσα και την πάρει ο αγέρας στο ταξίδι μεσα απ'τον κυματιστό χορό στο αέναο και λικνιστικό του νού υδρόβιο νεροκύλισμα. Οταν οι σκέψεις απ' αδήριτη ανάγκη καλπάζουν στη ράχη του κύματος για τους ηλιόβλητους κάμπους μες απ'της Δίρκης τις πυκνές νεροσυρμιές, στο δρόμο απαντώντας το νέφος απ' της ερήμου τη φλογοβόλα γη για το κρουστο υφαντο του πελαγος.
Τ' Απέραντο Γαλάζιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εσυ ρωτούσες επίτονα
εμφατικά μ' ερωτηματικά
τι απόγινε εκείνος ο έρωτας,
που μύριζε γαρύφαλο και δυόσμο
σε χρώμα γκριζοπράσινο σμιχτής
αιθέριας καντσονέτας.
Κι ειχε τα χερια απλωμένα στον ουρανό
με μαλλιά ξέμπλεγα αέρινα,
που ανέμιζαν απερίσκεφτα
στη μανία του σβελτοκράχτη αγέρα.
Φορούσε ενα πιαστράκι
απο κορδέλλα σκούρα μπλε
στου ήλιου τ' ακάνθινο στεφάνι
κι άνθιζε η άνοιξη μαζί με της σαιτιάς
το χρυσοπράσινο βλέμα σαν τό' ριχνε
στ' αλώνισμα των θεριστών τη μέρα.
Προτού στην προκυμαία
η αλαφροίσκιωτη μορφή φανεί
ο ήλιος με τ' ανθόνερο έρανε
και λύτρωνε απ' τις φροντίδες
σωρούς απο μύρια βότσαλα .
Κι ύστερα με τις πολυάχτιδες ριπές
το πέλαγος λίαινε το στιλπνό χαλί
να γίνει και να πατούν απάνω του
του έρωτα οι φρούδες ψεύτικες ελπίδες.
Προτού φουσκώσει η θάλασσα
και την πάρει ο αγέρας στο ταξίδι
μεσα απ'τον κυματιστό χορό
στο αέναο και λικνιστικό
του νού υδρόβιο νεροκύλισμα.
Οταν οι σκέψεις απ' αδήριτη ανάγκη
καλπάζουν στη ράχη του κύματος
για τους ηλιόβλητους κάμπους
μες απ'της Δίρκης τις πυκνές νεροσυρμιές,
στο δρόμο απαντώντας το νέφος
απ' της ερήμου τη φλογοβόλα γη
για το κρουστο υφαντο του πελαγος.
Vicky Kostenas Lagdos