"Όταν άρχισα, τώρα στα γεράματα, να γράφω τον Καπετάν Μιχάλη, o κρυφός σκοπός μου ήταν τούτος : να σώσω, ντύνοντάς το βιβλίο με λέξεις, το δράμα του κόσμου όπως το πρωταντίκρισαν και τό δημιούργησαν τα παιδικά μου μάτια. Κι όταν λέω το δράμα του κόσμου, θέλω νά ειπώ το δράμα της Κρήτης. Aμ’ ξέρω τι γίνουνταν,τήν εποχή εκείνη, στ’ άλλα παιδιά της λευτερωμένης ‘Ελλάδας μα τά παιδιά της Κρήτης Ανάπνεαν έναν άέρα τραγικό στά ήρωικά και μαρτυρικά χρόνια του Καπετάν Μιχάλη, ήταν οι Τούρκοι που πατούσαν ακόμα τα χώματά μας και συνάμα άρχιζαν ν’ άκούγουνται, vα ζυγώνουν τά αίματωμένα φτερά της ‘λευτεριάς. Στην κρίσιμη αυτή μεταβατική στιγμή, τή γεμάτη πυρετό κι ελπίδες, τά παιδιά της Κρήτης γίνουνταν γρήγορα άντρες, οι άνύπνωτες έγνοιες των μεγάλων γύρα τους γιά τήν πατρίδα, γιά τή λευτεριά, γιά τό θεό πού προστατεύει τους Χριστιανούς, γιά τό θεό πού σηκώνει τό σπαθί του νά διώξει τους Τούρκους, κατασκέπαζαν τις συνηθισμένες χαρές και στενοχώριες του παιδιού." Από terra papers.. http://www.terrapapers.com/?p=3844
