ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΠΙΑΤΟ.....!!!!

Ένας ευπαθής γέρος πήγε να ζήσει με τον γιο του, την νύφη του και τον τεσσάρων ετών, εγγονό του. Τα χέρια του γέρου έτρεμαν και η όραση του ήταν θολή. Η οικογένεια έτρωγε μαζί κάθε βράδυ στο δείπνο. Αλλά η θέα του παππού να τρώει με δυσκολία ήταν αρκετά δυσάρεστη. Τα φαγητά έφευγαν από το κουτάλι του και έπεφταν στο πάτωμα. Και όταν κρατούσε το ποτήρι με το γάλα αυτό χυνόταν πάνω στο τραπεζομάντιλο. Ο γιος και η νύφη του ήταν ενοχλημένοι με το χάος. "Πρέπει να κάνουμε κάτι για τον παππού», είπε ο γιος. Έχω βαρεθεί να χύνει το γάλα του, να κάνει τόσο θόρυβο όταν τρώει και να ρίχνει τα τρόφιμα στο πάτωμα. Έτσι, με τη σύζυγος του έβαλαν ένα μικρό τραπέζι στη γωνία. Εκεί, ο παππούς έτρωγε μόνος, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια απολάμβανε το δείπνο στον κανονικό τραπέζι. Δεδομένου ότι ο παππούς είχε σπάσει ένα δύο πιάτα, του έβαζαν φαγητό σε ένα ξύλινο πιάτο. Μερικές φορές, όταν η οικογένεια κοίταζε προς την κατεύθυνση του παππού, είχε ένα δάκρυ στα μάτια του καθώς έτρωγε μόνος. Παρόλα αυτά, οι μόνες λέξεις από το ζεύγος όταν απευθύνονταν σ 'αυτόν ήταν θυμωμένες παρατηρήσεις. Ο τεσσάρων-χρονών εγγονός τα έβλεπε όλα αυτά χωρίς να μιλά.
Ένα βράδυ πριν το δείπνο, ο πατέρας παρατήρησε πως παίζοντας ο γιος του έριχνε ρινίσματα ξύλου στο πάτωμα. Ζήτησε από το παιδί γλυκά, "Τι κάνεις;" Το ίδιο γλυκά, το αγόρι απάντησε: «Ω, φτιάχνω ένα μικρό πιάτο για σένα και τη μαμά για να τρώτε το φαγητό σας όταν μεγαλώσω." Ο μικρός χαμογέλασε και συνέχισε τη δουλειά του. Οι γονείς έμειναν άφωνοι. Τα δάκρυα άρχισαν κυλούν στα μάγουλά τους. Αν και δεν είπαν λέξη και οι δύο ήξεραν τι πρέπει να γίνει. Εκείνο το βράδυ ο γιος πήρε από το χέρι τον παππού και απαλά τον οδήγησε πίσω στο οικογενειακό τραπέζι.
Για το υπόλοιπο της ζωής του έτρωγε κάθε βράδυ με την οικογένεια. Και για κάποιο λόγο, ούτε ο σύζυγός ούτε η γυναίκα του έδειχνε να ενδιαφέρεται πια, όταν ένα πιρούνι έπεφτε, ή το γάλα χυνόταν, ή αν το τραπεζομάντιλο ήταν λερωμένο.
Τα παιδιά είναι εξαιρετικά διορατικά. Τα μάτια τους πάντα παρατηρούν, τα αυτιά τους πάντοτε ακούνε, και τα μυαλά τους παίρνουν όλα τα μηνύματα και τα απορροφούν. Αν μας βλέπουν να παρέχουμε υπομονετικά μια χαρούμενη ατμόσφαιρα στο σπίτι για τα μέλη της οικογένειας, θα μιμούνται αυτή τη στάση για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ο σοφός γονιός συνειδητοποιεί ότι κάθε μέρα είναι ένα μάθημα που τοποθετείται στο μέλλον του παιδιού. Ας είναι σοφός οικοδόμος και να δίνει ένα σωστό πρότυπο.
Φροντίστε τον εαυτό σας, ... και αυτούς που αγαπάτε ... Σήμερα, και κάθε μέρα!

The last unicorn~~~Loreena Mckennit...!!!.wmv

Ο σταθμός του παραδείσου

Ο σταθμός του παραδείσου

by Marios Zabikos on Κυριακή, 3 Απριλίου 2011 στις 1:30 μ.μ.

Σε κάθε ανοιγόκλειμα των βλεφάρων, μιά ζωή έρχεται και μιά φεύγει σε τούτη ,αλλά κι από τούτη την ενοικιαζόμενη θυρίδα της ζωής, που όλοι μας κατ ανάγκη μοιραζόμαστε,συνήθως με πολέμους και ποταμούς από δάκρυα και αίμα.

Ταξιδευτές στο ίδιο τραίνο, με μιλιούνια άλλους άγνωστους μας, περιμένουμε το τέλος και του δικού μας ταξιδιού, γιομίζοντας ο καθένας το δικό του δισάκι με όνειρα αλλά κι ελπίδες φρούδες πολλές φορές, για κάτι πέραν του φθαρτού και προσωρινού.Πάντα  με τ  ανθρώπινα δεδομένα και τα γήινα είναι κτισμένοι οι σταθμοί υποδοχής μας και σύμφωνα με τις προσδοκίες μας.Kήποι δροσεροί,ουρί του παραδείσου,θεσπέσιες πόλεις, ακύμαντες παραλίες και απέραντες κοιλάδες με μυροβόλα άνθη, απλώνονται ως τα πέρατα της φαντασίας μας. Όλα τους φτιαγμένα και ραμμένα σύμφωνα μ ότι μπορούν να συλλάβουν οι αισθήσεις μας σε τούτο το πεδίο της προσωρινής μας διαμονής.

Κι όμως, ελάχιστοι συνταξιδιώτες φαντάζονται και περιμένουν κάτι το διαφορετικό πέραν του υλικού και άσχετο με την φύση και τις αρχές της όπως τις βιώνουμε πάνω σε τούτο τον ασήμαντο κόκκο ζωής.

Οι περισσότεροι ονειρεύονται μια καινούργια αρχή χωρίς αρρώστιες ,πόνους και δάκρυα. Μια νέα ζωή που θα κυριαρχεί η νιότη κι ο τοξοβόλος έρωτας όπως εδώ κάτω στην υπόγα, αλλά χωρίς γηρατειά και ..βιάγκρα.

Οραματίζονται ένα σώμα αθάνατο ,σφριγηλό και ωραίο ,για να γεύεται τους καρπούς του παραδείσου στο διηνεκές ,χωρίς βαρυστομαχιές και αέρια.

Προσδοκούν, ότι στον σταθμό της υποδοχής μας, θα έχουνε για όλους μας έτοιμα καινούργια ¨κουστούμια¨ ραμένα σύμφωνα με τις προσδοκίες και τις επιθυμίες μας ,για να συνεχίσουμε αυτό π αφήσαμε ξοπίσω μας ατελείωτο,δηλαδή τις επιθυμίες και τα όνειρα μας  που δεν εκπληρώθηκαν.

Οι φτωχοί θα γνωρίσουν τον πλούτο που δεν γεύθηκαν, αλλά και οι πλούσιοι τον υπερπλούτο που θα υπερχείλιζε το σεντούκι τους ,που δεν πρόλαβαν στη Γή να το φισκάρουν

Ολοι λοιπόν ελπίζουν, σε κάτι πολύ παραπάνω από κείνο που βίωσαν στον κόσμο της ύλης,αλλά και πάλι ..υλικό. Αναζητούν και ελπίζουν σε γνώριμες τους εικόνες απ τον Γήινο κόσμο τους.Αέρα,Νερό και χώμα, αλλά σ ένα ιδανικό και ειδυλλιακό περιβάλλον,δίχως λιμούς  αλλά και καταπονήσεις από την Γήινη εργασιοθεραπεία,χωρίς αφεντικά να τους εκμεταλλεύονται και να τους απομυζούν ψυχή και σώμα.

Χωρίς Μνημόνια,φόρους και κρατήσεις, ανεργία και απολύσεις, συντάξεις και ΙΚΑ.

Χωρίς αυτοκίνητα και ρυπογόνες βιομηχανίες,χωρίς τσουνάμια ,τυφώνες  και σεισμούς,χωρίς το φαινόμενο του θερμοκηπίου και το λυώσιμο των πάγων.

Όμως το καθαρό περιβάλλον στον κόσμο της ύλης, εξαρτάται αποκλειστικά ,του πώς και ποιοί το διαχειρίζονται.

Μαζί λοιπόν με τις φιλοδοξίες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα τους,θα κουβαλήσουν τον εγωισμό ,την αρχομανία,τα βίτσια και τα απωθημένα τους.

Εκεί θα ξεχωρίσουν κάποιοι συνταξιδιώτες, οι οποίοι έχοντας πείρα στο εμπόριο αλλά και στην έρευνα απο τούτη την διάσταση, θα φροντίσουν κάποια στιγμή να τα εκμεταλλευτούν για λογαριασμό τους με το αζημίωτο φυσικά, αφού ο κόσμος της ύλης δεν συνάδει με ευαισθησίες και ρομαντισμούς.

Θα δημιουργήσουν ξανά το χρήμα,τα ιερατεία,τους θρόνους και τις κάστες και θα γεννηθεί ξανά  ο κλάδος των πολιτικάντηδων, αλλά και των κομματικών παρακοιμώμενων τους, για να τους διευκολύνουν στο έργο τους.

Και τότε οι συνταξιδιώτες θ αντιληφθούν , πως δεν τέλειωσε το ταξίδι τους στον σταθμό του παραδείσου...

Μαράκος